«بسْم الله الرحْمن الرحیم» بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان، یا أیها الناس اى مردمان اتقوا ربکم بپرهیزید از خداوند خویش، الذی خلقکمْ منْ نفْس واحدة آن خداوند که شما را بیافرید از یک تن، و خلق منْها زوْجها و بیافرید از آن یک تن، جفت وى و بث منْهما و از ایشان هر دو پراکند در جهان، رجالا کثیرا و نساء مردان و زنان فراوان، و اتقوا الله الذی تسائلون به و بپرهیزید از خشم آن خداى که داد و زینهار از یکدیگر بوى میخواهید، و الْأرْحام و بپرهیزید از خویشاوندان ببریدن، إن الله کان علیْکمْ رقیبا (۱) که خداى بر شما دیده بان است و گوشوان.

و آتوا الْیتامى‏ أمْوالهمْ مالهاى یتیمان فرا ایشان دهید، و لا تتبدلوا الْخبیث بالطیب و مال یتیم که شما را خبیث است بدل مگیرید از مال خویش که شما را پاکست، و لا تأْکلوا أمْوالهمْ إلى‏ أمْوالکمْ و مال ایشان با مال خویش مخورید، إنه کان حوبا کبیرا (۲) که خوردن مال یتیم بزه بزرگست.

و إنْ خفْتمْ و اگر بترسید، ألا تقْسطوا که داد نکنید، فی الْیتامى‏ در کار یتیمان، فانْکحوا بزنى کنید، «ما طاب لکمْ من النساء آنچه شما را حلال و پاکست از زنان، مثْنى‏ دوگانه، و ثلاث و سه گانه، و رباع و چهارگانه، فإنْ خفْتمْ ألا تعْدلوا پس اگر ترسید که داد نکنید میان ایشان، فواحدة پس یک زن بزنى کنید، أوْ ما ملکتْ أیْمانکمْ یا سریت همى‏دارید بملکیت، ذلک أدْنى‏ ألا تعولوا (۳) آن نزدیک‏تر بود بآنکه گران مونت نبید.

و آتوا النساء و بزنان دهید، صدقاتهن کاوینهاى ایشان نحْلة فریضه نامزد کرده و خدا بایشان بخشیده، فإنْ طبْن لکمْ اگر این زنان خوش منش باشند شما را، عنْ شیْ‏ء منْه نفْسا بآنکه چیزى از کاوین بشما دهند بخوش دلى، فکلوه هنیئا مریئا (۴) میخورید آن را نوش و گوارنده.

و لا توْتوا السفهاء أمْوالکم مالهاى خویش فرا بیخردان مدهید، التی جعل الله لکمْ قیاما آن مال که خداى آن شما را قیام شما کرد، و ارْزقوهمْ فیها یتیمان را و معتوهان را روزى میدهید در آن، و اکْسوهمْ و بپوشید ایشان را بجامه، و قولوا لهمْ قوْلا معْروفا (۵) و ایشان را سخن خوش گوئید سخن نیک پسندیده.